Home
>
Blog
>
Evolution und involution

Evolution und involution

Von

Mieke Mosmuller

11-06-2014 6 Kommentare Print!
Wir wollen die Umkehrung des Gedankenganges noch einmal weiter durchführen. So, wie wir den technischen Verstand als die Grundlage unserer Möglichkeit, in Ursache und Folge zu denken, ansehen, können wir die künstlerische Fähigkeit, die schöpferische künstlerische Fähigkeit als eine menschliche Möglichkeit betrachten, ausgehend vom Idealbild zu versuchen, sich diesem so gut wie möglich zu nähern. Ein Kunstwerk entsteht nicht auf der Basis von 'trial and error'. Die künstlerische Fähigkeit natürlich schon, die teschnischen Qualitäten werden sehr wohl auf diese Weise entwickelt. Ein Kunstwerk aber entsteht wirklich als eine Annäherung an eine ideale Vorstellung. Mit Ideal ist dann nicht notwendigerweise Vollkommenheit gemeint, sondern das Bild im Inneren des Künstlers, das er verwirklichen möchte.

Wenn wir dann einen Versuch machen, die Natur und den Kosmos mit den darin lebenden Wesen als ein Kunstwerk zu sehen, könnten wir einmal versuchen, uns vorzustellen, dass am Anfang der Evolution der Mensch in einer ungeahnten Vollkommenheit bereits anwesend war. Noch nicht verwirklicht, aber als reales Bild. Man müsste sich dann vorstellen, dass in diesem Bild des vollkommenen Menschen die ganze Evolution beschlossen liegt. Dass die Evolution gleichsam der Versuch eines übermenschlichen Künstlers ist, sich diesem menschlichen Idealbild, das am Anfang bereits da war, zu nähern.

Dann würde am Ende der Evolution ein Anfang stehen und wäre der Anfang im Grunde der Endpunkt. Die Evolution wäre dann eine Verwirklichung von etwas, was Alpha und Omega zugleich ist. Dann müsste man ein neues Konzept fassen, denn dann würde die fortschreitende Linie der Evolution in die Zukunft führen, aber dann würde der Endpunkt, die Vervollkommnung des Menschen, gleichsam wie eine Wirkung von der Zukunft zur Gegenwart sein müssen, die die Evolution zu sich hin zieht.

Dann würde das Alphabet des Menschen durch Evolution entstehen, aber die Ursache läge nicht im Alpha liegen, sondern in Alpha und Omega. Omega wäre dann eine Kraft, die den fortschreitenden Evolutionsstrom fortwährend innerhalb der Grenzen hält und ihn so führt und zügelt, dass die letztendliche Annäherung an das Ideal auch möglich bleibt.

Wenn man den Strom der Evolution als den Strom der Zeit von der Vergangenheit zur Gegenwart ansieht, dann könnte man die auf uns zukommende Kraft als einen Strom der Zeit ansehen, der aus der Zukunft zur Gegenwart kommt und der dann logischerweise den Namen 'Involution' tragen müsste. Alpha wird Omega, aber Omega formt Alpha.


Die Zeit wäre dann nicht wie folgt geformt:
Vergangenheit                                                         Zukunft
Evolution and involution

sondern wie folgt: Die Linie ist in der Unendlichkeit ein Kreis, räumlich eine Kugel...

Evolution and involution
Ein Bild von 100.000 Lichtjahren

Auf diesem Foto wird die Zeit räumlich sichtbar und ist natürlich nicht sichtbar, dass es ein Ineinandergreifen eines evoluierenden und eines involuierenden Zeitstroms gibt, wobei der Punkt des Eingreifens die Gegenwart ist. Wenn man es jedoch zeichnen wollte, bekäme man das obenstehende Bild.
Evolution und involution Von Mieke Mosmuller

Geben Sie einen Kommentar





Kommentare
  • Von Sina Jante @
    Klasse! :-)
  • Von Bert Verschoor @
    Er is er een die zegt: Ik ben Alpha en Omega.
  • Von Marie Anne Paepe @
    Deze reflectie brengt mij naar het beeld van de uitwikkelende spiraalstroom in de tijd tussen geboorte en dood, waarin het wezen van de mens zich ontplooit - evolueert - waarin zijn leven steeds meer vorm krijgt vanuit het karmabeeld waarmee hij op aarde kwam èn de inwikkelende spiraalstroom in de tijd tussen dood en geboorte, waarin het mensenwezen zich samentrekt als tot een 'zaadje' - involueert - waarin zijn leven steeds meer vorm verliest maar des te sterker leven wordt naar het middernachtelijk uur waar hem het mensheidsideaal van de Schepper (de alfa en de omega, Apocalyps) verschijnt in Christus (de eerste en de laatste en de levende, Apocalyps).
    Tijdens het aardse leven evolueren naar het oorspronkelijke, goddelijke mensheidsideaal toekomend naar de mens hangt samen met een involueren waar in het centrum het begin van de uitwikkelende spiraal bevrucht wordt door het eindpunt van de inwikkelende spiraal - dit midden voel ik aan als tegenwoordigheid van geest letterlijk - 'leven' - waaruit ik steeds opnieuw vorm kan geven aan mijn leven, hoewel het nooit wordt van wat het ideaal in waarheid is, hoogstens iets wat er zou kunnen op lijken, maar toch, het raakt het niet. Vieira da Salva, een schilderes met veel werken op haar naam, zei voor ze stierf : ik heb maar één schilderij gemaakt en het is niet af.
    Voor mij een troostvolle gedachte ...
  • Von Frans Cuijpers @
    Het loslaten van het concept tijd, waaraan wij vastgekluisterd zitten en dat ons dwingend regeert, doet bevroeden wat wij met
    eeuwigheid bedoelen ( extra- tijd). De sequentie oozaak en gevolg, zit ook vast in onze tijdsklem. Het doorbreken daarvan wordt aangegeven door het woord involutie. Bij de visualisering van dit idee, doemt de ( idee van de) cirkel op. Daar is geen begin noch
    einde ( zie kosmos waaronder alles wat draait !), terwijl er wel beweging is, en hoe. Dit is de derde blogtekst. Ook uitleggen zit in de tijds-
    klem. Ik begin te vermoeden tot welke involutie van teksten, deze uitleg (= evolutie) met tekst gaat leiden; dat zal vrucht van meedenken
    zijn. Het wordt spannend.
  • Von @
    Wenn ich das richtig verstehe, kann man so auch die "kleine Evolution" im "Kunstwerk Biografie" sehen.
    Das sind Leben verändernde Erkenntnisse. Vielen Dank!
  • Von Machteld Veenker @
    In- en uitgaande stroom, hoe vaak heb ik ze niet getekend, kattebelletjes tijdens schooluren of telefoongesprekken. Nee , ik was dan natuurlijk niet ‘bij de les’. En steeds al tekenend ontstond er, als ik er maar lang genoeg aan kon ‘werken’, een punt van her-kijken - de uitgaande stroom die ook tegelijk als ingaand was te zien - het was maar hoe je ernaar keek. Boeiend en verwarrend was dat. Welk punt was dat? Dat was het punt dat ik het geheel niet meer in één oogopslag kon overzien. Als er teveel lijnen kwamen om ze afzonderlijk te kunnen zien, kon de beweging ontstaan. Een beweging die zich losmaakte van één voorstelling – uitgaand, maar ook ingaand. Zo’n vertrouwd geworden beeld van beide stromen kunnen we dan ook gewaar worden in andere, onze levensstromen merkte ik. Het sterkst heb ik dat gemerkt toen mijn dochter van 18 uitvloog en een eigen kerkgemeenschap uitzocht. Ik ervaarde toen in ons contact een vergelijkende kloof van evolutie en involutie als die ik in dat opzicht –over spirituele zaken- met mijn moeder had. Ik bleef maar puzzelen: groeide zij nu uit en ik in, groeide mijn moeder in en ik uit? Of andersom? Of beide? Want uitgaand kan vooruit of achteruit zijn of andersom. In- en uitgaand, telkens weer een ademhaling. Alleen als ik aan de slang denk die in zijn eigen staart bijt, kan ik beide stromen als verenigd zien. Marie-Anne Pape verwoordt het mooi. Deze blog verzet weer grenzen. Dank daarvoor.