Seelenlicht

Von Machteld Rippen-Veenker @ 29-08-2018 00:00:00

Wat een mooie beeld dat in deze tijd van het jaar werkelijkheid wordt en met een krachtig mooie afbeelding! Dat komt wel binnen! Met diepe dank aan Rudolf Steiner die deze bijzondere spreuken-kalender met haar poëtische ritmes van tijd-werkingen aan onze zielen aan schenkt. Of beter: met ons deelt *
Lange tijd kon ik niet eens zo heel veel met deze spreuken, wat ik wel gek vond en ook ongelofelijk afgescheiden , want ik hou van poëzie en ook wilde ik ze als levende werkingen kunnen lezen. Het lezen ervoer ik als een hakkelend en stotterend gebeuren van bijzondere poëtische eenheden die niet echt bij mij konden komen. Alsof ze buiten voor het raam stonden te zwaaien. Leuk hoor, dacht vaak, maar wanneer kom je? Dat is nu wel heel anders aan het worden. Mijn hoop op dat ik met ze zou leren ademen wordt eigenlijk geleidelijk aan bewaarheid. Als een voorzichtig uitnodigende zacht golvende zee leer ik in ze zwemmen, de koudwatervrees gaat er beetje bij beetje af . Zo leer ik ze als tere zuchten wind in me te laten waaien. En dan is het zaak, zo hoort het aanmoedigend, deze eerste bewegingen als wérkelijke werkingen werkelijkheid te laten zijn. Tja, dat is eerder gezegd dan gedaan. Maar het zwaaien wérkt toch wel:
De weekspreuken gaan nu voor mij steeds meer als muziek klinken. Of eigenlijk: doordat er door het lezen ergens ver weg muziek gaat klinken, gaan ze dóór de muziek meer voor me beteken. Ze dwingen me als het ware om die muziek op te pekken, ik wil ze leren kennen. En wie weet hoe lang dat al klinkt . Het moet er al geweest zijn. Ik vind deze ontdekking een wonder. Het past in de tijd en is daardoor gewoon, maar het gewone kan toch wonder zijn.
Door de muziek ga ik deze poëtische zinnen nu pas écht eerst heel goed lezen en leren zeggen. Dan komt het beleven tot leven, ofwel de woorden, de zinnen gaan me als een mantel omsluiten. Omgeven met haar doordringende lichtwarmte is het voor mij mogelijk de levende betekenis tot me door te laten dringen. Het beleven wordt inlevende werkelijkheid, al is het maar voor even. Ik wil met ze mee en laat ze weer gaan. Maar ze gaan met mij mee .
Geen melodisch wezen ontwaakt mij in deze, tenminste niet wat wij een melodie noemen en die ik zomaar kan nazingen, maar muzikale klanken, muziekflarden vanuit verre aanwezigheid. Dat moet ook dichtbij zijn, want aanwezigheid is aanwezig. Maar ik hoor het eerst meer als omgeving. Dat kan ook percussisch zijn, meer klank dus. In de diepte kan het een bezoek van het beeldrijk zijn. En daar leer ik door deze bewegings-poëzie mezelf in die tijd-beweging kennen, omdat de beelden voor mij, door mij zijn. Zo komen ze tenminste over. In de donkere verte zijn –nog vage- flitsen -ik kan er niet echt bij, maar vermoed het als het ware- beloftes van lichtlijnen en kruispunten. Zo werken in mij de woorden, de zinnen van de in beweging zijnde spreuken van de zielen, dus alle anderen zijn er ook.
Met veel dank aan jou Mieke, dat jij deze weekspreuken vertaald voor ons mensen van deze tijd en dat we ze elke week weer lezend kunnen ontvangen. Dat je ze met ons deelt. Ik kijk er steeds naar uit. Elk jaar heb ik meer eerbied voor deze in mijn optiek sacrale cadans-woorden van lichtdansen.