Home
>
Blog
>
Creationism or evolutionism?

Creationism or evolutionism?

by

Mieke Mosmuller

16-07-2014 5 comments Print!
In an image such as the one from Persephone and Eros we can observe what is impossible to put into words in one glance, even when we use many words.

The effort to think evolution in a reversed way made me  look at the origin of species not as a development from the most simple  to the most complicated species, but gave way to a possibility of seeing the most complicated being – and that goes far beyond what we know in our time as homo sapiens sapiens – at the beginning of the development of species. The different living beings that have been there through times and the ones that still exist, could be seen as branches in the forming of mankind that develops from the original living idea. In this line of thought the image of mankind as a comprehensive developing organism came up, but reality made it necessary to see another impulse in development. That exactly is the differentiating impulse.

The more one thinks in this reversed way, the more one puts the point of view of these thinkers who call themselves creationists against the one of those who call themselves evolutionists. The creationist sees a Creator as the basis, the spring of creation.

I would not want to take such an extreme opposite point of view, because in independent thinking about these questions it becomes clear, that the facts that are found in evolutionary science have a great value and are true. Only the interpretation of these findings could be different from the usual. One would indeed see a Creator, but one would look at the evolution of species as the deed of the Creator.

The perfect idea of mankind in the beginning of creation points to a Being who has this idea. Now our imagining is naturally too much human, too narrow-minded to imagine such a Being as the Creator. Man has the tendency to enlarge himself to a perfect being, with a perfect thinking, feeling and wanting, and thinks that God has to be something like this, that God has created man to the image of man, not to the image of God Himself. Thus one comes back to himself as a human being.

Or one puts himself at the point of view from the other extreme, and says: To man God is unimaginable and it is a sin against one of the ten commandments when one feels the urge to imagine the Creator. Like one can come (by thinking) to an experience that the question ‘What is mankind’ can not be exclusively answered by the theory of evolution, but neither exclusively by the creationism and that one actually would want to fertilize the one with the other; thus one can also experience that there has to be a living 'in between' between the powerless image of God similar to man, and at the other side the prohibition of an attempt to come to a reverent image of the divine.


A great religious thinker wrote the following:
‘Thus  actually we must say, that we acknowledge God at the end of the thinking process as the unknown, because then the spirit is found in the most complete way in acknowledging God, when that spirit acknowledges that Gods being goes beyond everything, what we are capable of to understand while thinking.

Even though the eye of the night bird does not see the sun, the eye of the eagle sees the sun.
Although it is a tiny little detail, what the knowing spirit can understand of God, still this is his last goal, more than the complete knowledge of the lower knowable.

As much as man surrenders to fathom wisdom, as much he already has part in true glory.’ (Thomas Aquinas)

Creationism or evolutionism?
God as an architect (Bible moraliséé, 1245)Creationism or evolutionism? by Mieke Mosmuller

Give your comment please





Comments
  • From Frans Cuijpers @
    Op deze wijze is de stelselmatig gemaakte TEGENSTELLING ( dichotomie), die ik nooit als een echte tegenstel
    ling heb gezien, geecarteerd. Vrucht van denken is dat. De paralellie tussen het denken van Thomas,
    die de vigerende leer is in de RKKerk, en het uwe beschouw ik als een compliment voor beiden. Niet een com
    pliment als elkaars aanvulling, doch als een laudatio voor beide personen. Groeten.
  • From O.L.E.Jongmans @
    Ik heb nooit iets begrepen van de schijnbare tegenstelliong tussen "schepping" en "evolutie". Darwin heeft die tegenstelling ook nooit geponeerd. Hij keek naar de "werkelijkheid" en zag hoe die zich ontwikkelde en ontwikkeld had. Die MODUS van de werkelijkheid, van "de schepping", zo men wil, noemde hij evolutie. Dit standpunt werd later nog eens herhaald en opnieuw geformuleerd door de Franse Jezuït, Teilhard de Jardin (1881 - 1955).
    Waar ik bgrote moeite mee heb is de stelling dat de evolutie van zeer eenvoudig maar zeer complex zou gaan. Dat heeft Darwin nooit beweerd, en er is geen enkele reden om bijnv. een Dinosaurus als "eenvoudiger" te beschouwen dan de huidige mens. Het denken in teremen van "van eenvoudig naar complex", werkt een alomtegenwoordige misvatting in de hand: het beschouwen van de evolutie als een proces met een DOEL. En ook dat heeft Darwin nooit geponeerd. Het is het ook niet, het is een proces met een resultaat!
    Waar ik ga steigeren van ellende is dat in een redelijk DENKproces ineens een "Wezen" wordt geponeerd. Is dat Wezen wellicht dan het subject van het tot nu toe subjectloze "streven" van een voorafgaand idee omtrent de mens, naar een bepaald resultaat? Wat er tot nu toe over dat streven en over dat voorafgaand idee in de blogs is gemeld, is 100% speculatief en wordt door NIETS ondersteund. Op die manier kan je net zo goed de Tovenaar van Oz aanwijzen als de drijvende kracht achter de contingentie.
  • From g. hotho @
    Beste Mieke, ik weet niet of ik ook je op deze manier een vraag kan stellen, maar neem de vrijheid het uit te proberen. Je spreekt over de volmaakte idee van de mens aan het begin van de schepping. Dan zal er ook naar ik aanneem een volmaakte idee van de plant aan het begin van de schepping zijn geweest. Mijn vraag is nu of deze idee van de plant samenvalt met de "Urpflanze" van Goethe?
    • From Mieke Mosmuller @
      Beste Gerard, het zal misschien niet altijd lukken om vragen te beantwoorden, maar nu kan ik het wel proberen. Je zou de oerplant van Goethe niet naast de mens moeten zien, maar als deel van hem, dat later in de ontwikkeling naar buiten is verplaatst. Het plantaardige in de mens werd bijvoorbeeld door Aristoteles 'anima vegetabilis' genoemd. Steiner spreekt van etherlichaam of levenslichaam. Daarin leeft datgene, wat ook in de plant leeft, ook wat de vormkrachten betreft. Maar de oerplant van Goethe wijst echt op het oerbeeld van de 'veruiterlijkte' plant, zoals die in de natuur als een rijk op zich voorkomt.
      • From g. hotho @
        Dank je wel voor je antwoord Mieke. Goethe zelf was zeer "gelukkig" met het vinden van de oerplant. Hij zei dat de natuur zelf hem zou benijden om zijn vondst (Napels 17 mei 1787). Maar dat opent natuurlijk meteen het grote perspectief van de mens die de idee vindt van het waarlijk menselijke aan hem, zijn Ik dus. Ik vermoed dat een mens zich pas echt mens mag noemen vanaf het moment dat hij voor het eerst de idee van zijn Ik denkt. Dat hij voor die tijd nog niet echt menselijk is, dat hij dan pas als waarlijk mens geboren wordt.