Mankind as a whole is a developing organism
byMieke Mosmuller
25-06-2014
11 comments
The theory of evolution as we know it, thinks about earth with all its living beings and the infinite cosmos as happening within time. The simple organisms develop to more and more complicated ones. A further state of development is always in a way more complete than the former one. When we look at it in this way, one can say that the theory of evolution brings us the struggle between the living beings. This struggle is also visible in the members of the human race, who can think and reason. Homo sapiens must be aware of this principle of development, of accomplishment, and he must live with the idea that one being is at a higher stage of development than another. Exactly this principle of natural development leads to the struggle between people, although it is in fact an unreasonable struggle. One should not feel responsible for his own state of development, if this state comes from nature alone. Why would one feel competition with other beings, if there is no possibility to take a part of ones development in ones own hands?
Whether unreasonable or not, I want to point to the facts here. In this case it is the concept of completion that leads to the concept that one being is more developed than another - which leads to strong feelings.
Now we try to reverse the train of thought. Let us imagine that in the beginning there was already a full, complete, refined image of mankind, of the human being. Let us imagine that completeness is no consequence of a long series of trial and error, of natural selection - a full completeness will never be realized - but that the full exquisite complete human being was already there in the beginning, in a way that is difficult to imagine of course. I began with the venture of independent thinking, and I will try to go on with it.
Thus we imagine a perfect, living concept of the human being which was there in the beginning. I do not want to think in an anthropocentric way, that everything in the world points to the human being. I neither want to think of a perfect human being that will be perfect forever. Perfection is never perpetual, it must be opened up again, and lead to other forms and stages. But when one wants to think about the question: What is a human being?, one will have to put him in the center of attention.
Although eventually each human being has his own value – I will write about that later – each individual human being could bee seen as belonging to the human development in its totality in an organic way as well, with inclusion of all the good, true and beautiful, but also with inclusion of the evil, false and ugly, that man is capable of. Just as we cannot speak of perfection in an individual human being in our current stage of development, we can neither speak of perfection in mankind as a whole. But we could try to feel ourselves as mankind as a whole, on its way to perfection, where everyone necessarily has his own unique place.
An image of Orpheus who plays on his harp as an imagination of mankind in the midst of the expressions of his capacities and feelings, and his organs. The harp play of Orpheus commands and leads all characteristics and organs…
Mankind as a whole is a developing organism by Mieke Mosmuller
Whether unreasonable or not, I want to point to the facts here. In this case it is the concept of completion that leads to the concept that one being is more developed than another - which leads to strong feelings.
Now we try to reverse the train of thought. Let us imagine that in the beginning there was already a full, complete, refined image of mankind, of the human being. Let us imagine that completeness is no consequence of a long series of trial and error, of natural selection - a full completeness will never be realized - but that the full exquisite complete human being was already there in the beginning, in a way that is difficult to imagine of course. I began with the venture of independent thinking, and I will try to go on with it.
Thus we imagine a perfect, living concept of the human being which was there in the beginning. I do not want to think in an anthropocentric way, that everything in the world points to the human being. I neither want to think of a perfect human being that will be perfect forever. Perfection is never perpetual, it must be opened up again, and lead to other forms and stages. But when one wants to think about the question: What is a human being?, one will have to put him in the center of attention.
The human being as a complete ideal image, that was in the beginning already present as a living concept that has to be realized – it is difficult to explain. But if one wants to think in this reversed way, one finds a universe, in which everything that exists is in fact humanity already. All stages of development show sides of the development of humanity. Man has all his capacities, all his qualities, his abilities, but also his faults, mistakes and problems in his sphere, in his environment, his surroundings. I don't think of a single human being, but of mankind as a whole, that developed through centuries, through eons. In such an image of man there cannot be concurrence, competition, struggle, because everything there is, belongs to one's own development.
Racism only belongs to a theory of development like the theory of evolution. In a development of mankind with perfection in the beginning and all the stages together as an externalization of qualities there can never be racism.Although eventually each human being has his own value – I will write about that later – each individual human being could bee seen as belonging to the human development in its totality in an organic way as well, with inclusion of all the good, true and beautiful, but also with inclusion of the evil, false and ugly, that man is capable of. Just as we cannot speak of perfection in an individual human being in our current stage of development, we can neither speak of perfection in mankind as a whole. But we could try to feel ourselves as mankind as a whole, on its way to perfection, where everyone necessarily has his own unique place.
An image of Orpheus who plays on his harp as an imagination of mankind in the midst of the expressions of his capacities and feelings, and his organs. The harp play of Orpheus commands and leads all characteristics and organs…
Mankind as a whole is a developing organism by Mieke Mosmuller
Comments
-
From Sina Jante @Ja, liebe Mieke, sie beschreiben, so wie ich das sehe und lese, die Idee des Schamanismus - im Reinen Denken nach-gedacht.
Vielen Dank und reine Grüße! -
From Mieke Mosmuller @Den Schamanismus kenne ich als eine Natur-Spiritualität, die Idee des Schamanismus ist mir ungenügend bekannt...
-
From Machteld Veenker @Vanaf de blog van De Rede.. van 4 juni bedenk ik me steeds hoe ik de ideale mens zou willen zien. Ik heb één keer een foto van een mens gezien waarvan ik, na dat gezien te hebben, langzamerhand besefte dat dat fotobeeld mij in een grote blijheid deed ontvlammen en dat ik daardoor mij door de vraag in blog 4 voornam om anderen die ik ken, voor te gaan stellen als wat ik in die ideale mens zie. De blijheid was vergelijkbaar met het kijken naar het schilderij De Sixtijnse Madonna van de Renaissance schilder Raphael – als je eenmaal deze Madonna hebt gezien met dat Jezuskind op haar armen, zijn die twee niet meer weg te denken als een beeld van de ideale moeder van de ideale koning. Dan moet er naar mijn idee ook ‘heilig’ in plaats van ‘ideale’ kunnen staan.
Nu heb ik de imperfecte mens tot een ideaalbeeld gedacht, maar nu mag ik mij het ideale in de mens voorstellen als dat die er al vanaf het begin was. Mijn vraag is dan: als ik zo een beeld heb gezien van een ideale mens en verder heb gedacht naar mensen om me heen, wat soms echt lastig is , heb ik dan een voor-beeld dat alle tijden beslaat, of is het een toekomstbeeld, dat nu nog irreëel is? En: kan het dan ook een oerbeeld zijn, dat er al vanaf het begin was?
Als die perfectie er tijdelijk kan zijn, zoals op een foto, of mijn gedachte aan iemand die ik ken, kan zij er dan ook alle tijden zijn? Zelfs als het mensbeeld veranderd in iets wat ik me nu nog niet eens voor kan stellen? Of niet meer voor kan stellen omdat mijn normale herinnering daar niet meer bij kan? Is mijn voorbeeld (foto) die mij verblijdt, dan een beeld, een idee met eeuwigheidswaarde? Is zoiets een gecompliceerdheid tot een –niet één- idee gebracht? En kan dat idee dan ook alle imperfecties bevatten, zoals jij Mieke nu schrijft, of moet ik dan eerst het beeld bijstellen?
Dan zou ik me dus de mens op die ene foto ook moeten kunnen voorstellen als alles wat lelijk en boos en leugenachtig is. Dan moet het heilige dat ook bevatten. Zou dat dan Orhpeus kunnen zijn, of David, spelend op zijn lier naar zij gehele heilige en fysiek geworden omgeving? Dat zijn heilige voorbeelden. Of zou het iemand kunnen zijn, een mens, die een prachtig gedicht prachtig kan dansen? -
From Marie Anne Paepe @In het geheel van je vragend zoeken, zoekend vragen lees ik een onderliggende maar wel prangende vraag hoe het beeld van de ideale mens (de kosmische mens) dat zich aan de zichtbaarheid onttrekt toch zichtbaar kan worden in de aardse mens. Daarin herken ik mezelf, en daarom kan ik je aanraden 'Das menschliche Mysterium' dat Mieke schreef met haar mee te denken. Al het eerste meevolgen bracht mij in een denksfeer, waarin ik voorstellingen, gevoelens, ervaringen, interpretaties ... losliet, kon uitzuiveren, met andere woorden mezelf kon bijstellen - en dit bijstellen houdt uiteraard nooit op. Dit hoort bij het onderweg zijn.
-
From Machteld Veenker @Dank voor je antwoord. Ik ben er blij mee. Met je meedenken en je advies. 'Das Menschliche Mysterium' vind ik een bijzonder kostbaar boek. Ik zal doen we je me aanraadt en het echt 'mee gaan denken', nu niet meer uitstellen :).
-
From Mieke Mosmuller @Een dergelijke voorstelling van de universele mens, de ideale mens, de kosmische mens, de volkomen representant van de mensheid als geheel, zou vooralsnog een verwonderd vermoeden moeten blijven en zeker niet moeten stollen tot iemand die je op een foto hebt gezien of op een - ook al is het een nog zo ideaal beeld - schilderij. Het kunnen verwijlen in gedachten die incompleet zijn, maar daardoor groeikracht hebben, is een kunst op zich.
-
From Machteld Veenker @Ja, het is steeds een evenwicht zoeken, een evenwicht vinden en het weer los moeten laten. Het verliezen en het weer zoeken in dat punt, ik als mens, en onze omgeving. Het punt zoeken en vinden van gedeeltes van die omgeving. Incompleet inderdaad. Het klinkt zo eenvoudig, het doen is voor mij de grootste klus die ik me ooit had kunnen voorstellen. We vinden sporters zo geweldig, maar dit vind ik onvoorstelbaar moeilijker. Niet onmogelijk, zeker niet wanneer er boeken zijn die even zo onvoorstelbaar helpen.
-
From Marie Anne Paepe @Bezinnend zie ik vooreerst de omvattende mensheid als een 'work in progress', een 'werk in uitvoering' sinds eonen, waaraan op de huidige trap zonder uitzondering elke mens naar eigen kunnen en vermogen meewerkt en door onvermogen (onvolmaaktheid) gaten slaat in het levende mensheidsweefsel - binnenste buiten gekeerd kakofonisch klinkend in het heelal.
Racisme is niet aan de orde in het door Mieke geschetste denkbeeld van een in ontwikkeling zijnde mensheidsorganisme - dàt is klaar. Wel vermoed ik een gevaar tot vervaging van het begrip, tot banalisering van het racisme, waar men het denkbeeld doortrekt in het dagelijkse denken en dan gewoon zou aannemen dat iedereen onderweg is, dus ook 'racisten' in het geheel van het mensheidsorganisme dat in ontwikkeling is, en daarnaar zou handelen.
Hannah Arendt noemde de banaliteit van het kwade gedachteloosheid, een niet denken.
Maandagavond vroeg ik Christine Gruwez tijdens onze autorit van Utrecht naar Antwerpen : 'Wat is het kwaad ?'. Zij antwoordde gedecideerd : 'Al wat de samenhang verstoort'.
Het kwade in de samenhang gebracht verliest zijn storende werking. Dit vertaal ik als onze huidige opdracht tot mensheidsontwikkeling, dat een ontwikkeling aan het kwade is, wat geen gedachteloos gebeuren kan zijn in de mens als mensheidsorgaan.
Het orfeïsch lierspel kan beginnen ! ... -
From Mieke Mosmuller @Het zal wel duidelijk zijn dat het hier niet ging om een bespreking van het racisme, maar om de idee van de mensheid als een samenhangend geheel, en in deze idee heeft racisme geen plaats.
-
From Marie Anne Paepe @Ja Mieke, 'dat is klaar' heb ik geschreven. Ik sprak verder alleen mijn bezorgdheid uit en ook het kwade die jij inbracht probeerde ik in dit commentaar een plek te geven.
En ik wil nog iets zeggen.
Vorige week bezocht ik de momenteel lopende schilderijententoonstelling van Michaël Borremans in de Bozar (Brussel). In zijn portretten die niet echt portretten zijn poogt hij de universele mens uit te beelden. Ieder schilderij verstilde mij steeds dieper, sommige werken nog na in mijn hoofd, waarom dié juist weet ik niet, het zijn in de tussentijd vervaagde beelden, een vervloeiing van de éné in de andere - de doodse, bevroren portretten voorbij - mij voerend naar wat wezenlijk is in elke mens en ik houd mijn hart vast als ik zie hoe de mensheid slechts met haken en ogen aaneen hangt.
Met behulp van 'Das menschliche Mysterium' kon ik me bevrijden van het sterke verlangen naar een volmaakt beeld, dit vorig jaar en nog steeds. Ik ondervind een sprong van onder andere de inwerking van het boek naar het meditatieve gedachteleven opgewekt door Borremans' schilderijen, een sprong niet naar een méér noch naar een minder maar wel naar een andere soort 'dimensie', een andere laag.
Misschien is de sprong juist de groeikracht en maakt de groeikracht de sprong mogelijk in het zich ontwikkelend organisme van de omvattende mensheid ? -
From Margareta Bannmann @Diese Gedanken der anfänglichen idealen Vollkommenheit haben mich schon immer sehr bewegt, wirklich innerlich bewegt. Und auch jetzt beim Lesen kam wieder der Impuls, dass wir uns dessen viel häufiger bewusst sein müssten. Das würde uns doch auch dem "richtigen Standpunkt" näher bringen, meine ich. Und es wäre eine heilvolle Quelle tiefen Urvertrauens. Ich sage mit dem Chansonier Reinhard Mey: "Ich wollte wie Orpheus singen...." Dankbare Grüße!
Margareta