Social pessimism
byMieke Mosmuller
29-07-2015
8 comments
In the previous texts I have given an optimistic view on our social life. It is an idealistic but also realistic possibility in developing true love between people. But it is equally possible to give a pessimistic view on the social status of humanity worldwide. We can feel inside that we have the talent to be human beings that can live our lives in brotherhood, equality and freedom. But it is also easy to see that this inwardly felt idealistic human nature is not being actualized. Everyday throws up all kinds of events that make it impossible to maintain a restful soul that is needed for this actualization. Why do these events of everyday life eclipse our ideals?
The human being dreams or is asleep, dreams while thinking, dreams while feeling, sleeps while doing everything automatically. By looking attentively one can see that almost everyone vegetates, now and then aroused by something unsympathetic (once in a while by something sympathetic), becoming irritated, forgetting one's fellows, only remembering the ego - and so on....
Look at the little device in one's hand, that looks like a brain in one's hand, easy to look at, easy to communicate with, easy to get all kinds of knowledge from a visible mechanic ego, which distracts one's attention from the real world to a virtual world of ego.
Forgotten are all the original human faculties, because we want them to be forgotten. All human beings to become brothers? No, they seem to become enemies, one human being against the other.
Far away there is a kind of remembrance about love. What was it again? Erotic and sexual love are still there, and sometimes, in odd moments, there is something like sympathy, attraction, love. Sitting opposite each other at a table in a restaurant, forgetting the little device, enjoying a good glass of wine... Suddenly an old-fashioned feeling comes up, a kind of courage to live the life you really want, a life of love and freedom. But the next day it has already gone and the hurry takes over again. A kind of dementia seems to be grasping the human race.
What have we forgotten for things to have become so bad - that we seem to be losing control over ourselves?
It is awareness that has been forgotten. In dementia it is awareness that fades away, unnoticed. The first thing that vanishes is one's self-awareness, one drowns in the self, without being able to see oneself anymore. Later on also the awareness of all other things vanishes. Left, is the dreaming and sleeping...
After all my optimistic and positive texts I had to write this one. Of course I have been exaggerating, I have been painting a picture of darkness all over. But it certainly represents the other side of living in our world.
And the question is: How to regain our awareness, our self-awareness, our clear wakeful thinking, our freedom?
ZZZZZzzzzzSocial pessimism by Mieke Mosmuller
Comments
-
From Inge @Dat begint met de vraag 'Wie ben ik' en dan zet het proces zich in gang op de manier waarop het leven zelf richting geeft. Zodra we proberen antwoorden af te dwingen en in ons denken gaan zitten stagneert het proces... We ZIJN de Eenheid, maar compleet afgedwaald door het denken. De mens ziet zichzelf als individu, maar dat is een illusie... En heel makkelijk te onderzoeken, maar zonder voorwaarden te stellen. Overigens zijn wij niet in staat om ook maar iets te doen, behalve die ene vraag stellen en dan ontvouwt de weg zich onder onze voeten. Ontwaken uit de droom is ervaren dat dualiteit een tijdelijk hulpmiddel is geweest naar de Eenheid, Non-dualiteit. Alles 'IS' en wel NU...
-
From Jos @Inge, hoe moet men die ene vraag 'Wie ben ik' stellen, opdat de weg zich onder eenieders voeten zou kunnen ontvouwen...?
-
From Inge @Dag Jos, het is belangrijk dat de vraag vanuit een diep innerlijk 'willen' weten gesteld wordt en niet oppervlakkig... En zeker niet om bijvoorbeeld een kunstje te leren... Vaak gaan hier al veel diepe dalen aan vooraf, maar dat hoeft niet. Dit antwoord neigt uiteraard alsnog we 'keuze' mogelijkheden hebben, maar wat mij betreft is dit de enige... Zeker vanuit de non-dualiteit, een niet aflatende zoektocht naar wie we in wezen zijn en als dat vanuit zuiver 'willen' weten gebeurt en met respect voor alles wat we op die weg tegenkomen, dan ja, komen de antwoorden... Met alle consequenties die erbij horen en vooral acceptatie voor wat er zich voordoet en laat zien...
-
From Jos @Inge, bedankt voor je antwoord met werkelijkheidszin...
-
From Mieke Mosmuller @Graag wil ik onderscheid maken tussen gedachtenleven en denken. Dat zal ik in een nieuwe toekomstige tekst doen.
-
From sabine vagenende @Beste Mieke,
Misschien is het ook wel belangrijk dat we de liefde voor de daad leren kennen, voor het samenwerken met andere mensen, collega's, vrienden, familie. Dit gebeurt nog heel weinig. We feesten wel veel samen maar echt onvoorwaardelijk samenwerken gebeurt nog heel weinig. Dit kan mijninsziens nochtans ook wel tot broederlijkheid leiden. -
From Mieke Mosmuller @Ja, beslist! Liefs, Mieke
-
From Bernhard Höne @Liebe Frau Mosmuller!
Eine schwere brennende Frage! - Antworten sind leicht gegeben, die Mittel und Wege zur inneren Freiheit stehen jedem einzelnen Menschen zur vollen Verfügung; aber die Umsetzung kann unmöglich durch äußere Maßnahmen allein erreicht werden. Die Besessenheit durch die Medien, der starre Bannzauber des "Mainstream" sind zu stark und festgefahren.
Hier sind wahre Erlösungsprozesse vonnöten; vielleicht auch vermögen erst gewaltige Schicksalsfügungen aus der schweren Lethargie herauszukatapultieren. Es ist erschütternd zu sehen, wie Luzifer und Ahriman die Menschen wie traumverlorene Tierwesen herumführen und ihnen gleichzeitig die perfekte Illusion vermitteln, hell-wach, gedanken-klar und f r e i zu sein. -
Meine lapidare Antwort ist schlichtweg: Begeisterung wecken für die wahre Anthroposophie Rudolf Steiners, die weltweite Verbreitung seiner und anderer wertvoller Schriften und die all-umfassende Verwirklichung der Lehren dieses universalen Menschheitslehrers...
Herzliche Grüße!
Bernhard Höne