Home
>
Blog
>
The golden cloth of love...

The golden cloth of love...

by

Mieke Mosmuller

17-06-2015 11 comments Print!
Social optimism can of course not be without boundaries. There has to be the same good intention in the partners in friendship. One cannot be friends on one side only. Still, the power of beginning over and over again has its own effect that is not confined to the one side. True miracles happen when I see the I in the other person and act as I to I. In this kind of relationship there are no judgments that come from past events, because the I is fresh ever again, and will meet another I that is new - even though it has been known for many, many years already.

There is a wonderful legend, told by Selma Lagerlöf in the book 'Christ Legends', The sacred flame. Francesca, in the city of Florence, marries Rainiero di Rainieri, they love each other deeply. It is in the time of the crusades, long ago. But Rainiero is a boaster and doesn't think about the moral aspects of his deeds. Thus he wounds his beloved Francesca time after time. At first she forgives him, she loves him so much. But then she has an imagination of her love, because it isn't endless. She sees it as a golden, shining piece of cloth - and every time Rainiero wounds her by his heartless actions, a little piece of the cloth is gone. At last, before the cloth will be gone totally, she leaves him and goes back to her father, to be sure not to lose her love completely.


Rainiero can't believe it, but she doesn't come back to him. His boasting increases more and more, he sends all proofs of his courage to Francesca, but it doesn't help to get her back. Finally he goes on a crusade and with Godfrey of Boulogne he conquers Jerusalem. While drinking and feasting afterwards, a fool comes and tells a story about St. Peter and the Lord, who are watching the situation below on earth. In the story the attention is drawn to Rainiero di Rainieri, and he is challenged to start an impossible task: to bring a burning candle from Jerusalem to Florence. He succeeds, but by fulfilling this task he changes completely - and in Florence, arriving there on the Eve of Eastern, he finds his Francesca again.

When our children were young, we read these tales to them, and I learned to know them in this way. The legend about the sacred flame impressed me deeply. It is an imagination for my deepest longing: that people who love each other will always come back to each other, whatever has happened before. This is not a journey without effort and endeavours. That this may be not always possible in our lives on earth will also be clear. But then it will happen in heaven, where all problems of destiny will fade away.

Then let us try to be dead throughout our lives on earth, in this context: He who is not able to die before he dies, putrefies when he dies. (Goethe: Wer nicht stirbt, bevor er stirbt, der verdirbt wenn er stirbt.
To read the full story online: http://www.mainlesson.com/display.php?author=lagerlof&book=christ&story=flame

The golden cloth of love...
Baptisma font of the old cathedral of Florence, the Santa Reparata, where we must think that Rainiero the Rainieri came home...The golden cloth of love... by Mieke Mosmuller

Give your comment please





Comments
  • From Bert Verschoor @
    Wij hebben in de Lijdensweek dit verhaal een keer verteld in Dordt op de Vrijeschool. Elke morgen eerst dit verhaal en dan naar de klas... Ook heerlijk om te doen.
    • From Mieke Mosmuller @
      Ja, dat moet voor kinderen geweldig zijn, voor het hele leven...
  • From Jikaidevi @
    Dank je wel, kan ik deze dagen goed gebruiken!
  • From @
    Hartelijk dank om ons elke week zo rijkelijk te bedelen uit de bronnen van jouw wijsheid. Maar ook heel erg bedankt voor je laatste boek, "het levende denken". het doet een snaar bij mij trillen die mij hoop geeft op een nieuw lied.
  • From Annette van der Meer @
    Dank je wel Mieke. Een mooi en bemoedigend verhaal. Het sterkt de moed die optimisme met zich meebrengt. Het optimisme dat je elkaar zult weder ontmoeten: “mensen die elkaar liefhebben zullen altijd weer bij elkaar terugkomen, wat er ook gebeurd is.” De liefde overstijgt de dood. De kracht om keer op keer in de ontmoeting te oefenen met ‘luisteren, aanwezig zijn, zonder oordeel.’ Met vriendelijke groet, Annette
  • From Jos Van Aerschot @
    Soms komt er na verloop van tijd, na het lezen van je beschouwingen Mieke, wat aanwaaien.
    Nu was het J. 15,12-17, waar het gaat over een nieuw gebod.. , sterven..., vrienden..., blijvende vruchten...
    • From Mieke Mosmuller @
      Dat is altijd weer ontroerend, Jos, wat er bij jou komt 'aanwaaien'! Het is tenslotte ook in jouw leven diep ingeweven...
  • From Kees Weurman @
    Iedere week ben ik blij dat de Blog er weer is, als een klein kind soms voel ik me die wacht op zijn Donald Duckje die weer op de deurmat valt.De Blochs en de weekspreuken lijken op elkaar afgestemd , en vaak is Florence in woord en beeld voorbijgekomen. Dat raakt me zeer, ik was vorig jaar een week in Florence , vlakbij de Kerk waar Fra Angelico zijn schilderingen heeft gemaakt (San Marco) Ik heb veel met eigen ogen mogen aanschouwen. Florence is de stad met als thema de Annunciatie...Ik ben dankbaar voor de mooie Blogs! Ik heb nog een korte vraag\over weekspreuk: In dir, dich fühlend zu durchleben. Heeft dat In dir, betrekking op de schoonheid van de wereld buiten mij, die ik voelend doorleef, of wijst het in dir dich f:uhlend zu durchleben op mijn hogere ik in mijn alledaagse ik (in mijzelf nu dus)?
    • From Mieke Mosmuller @
      In mijn leven ben ik slechts één dag in Florence geweest, die we vooral in het klooster San Marco hebben doorgebracht. Die dag werkt nog steeds na, alsof het een week, een maand, of nog langer was....

      Wanneer het denken, voelen en willen geheel opgegaan zijn in de kosmos en de mens zichzelf verliest, komt daar ver buiten toch een zelfgevoel, als een zich vinden in het wereld-Ik. Een vermoedend voelen van het ware Ik in het wereld-Ik, dat door het verliezen van het gewone zelfgevoel heen gaat.
  • From @
    Ich - Werden


    Ich hör Dich,
    der Du mir den Schleier
    vor meinen Augen zu heben suchst,
    Ich höre Dich.

    Ich höre Dich,
    wie Du mir die Augen
    öffnen möchtest,
    mich unscheinbar leise ermahnst
    den Blick nach innen zu wenden,
    auf das, was in mir wachsen will,
    damit ich ganz Ich werde.

    Ich höre Dich,
    höre in Deinen Worten M - ICH,
    und nehme aus DEINEN Händen
    mich bei der Hand,
    um mit Dir gemeinsam -
    vereint, wir DREI
    durch das Tor zu treten,
    in eine neue Wirklichkeit.

    Ich neige mich in Dankbarkeit Dir zu,
    dass ich durch Dein WORTEN
    werden konnte ICH!

    © baH, 21.06.2015
    eine Resonanz auf das Gedicht von Ursa Angst
    http://grenzenloswortlos.blogspot.ch/2015/06/nicht-ohne-rilke.html

    • From Mieke Mosmuller @
      Vielen Dank...