The wise old being and the newborn...
byMieke Mosmuller
30-12-2015
4 comments
As I was in my twenties and doing the practical years in medical studies, I learned to know a very prominent person. He was professor in internal medicine and was head of the university clinic of the University of Amsterdam. The clinic was situated in the heart of the city - it isn't there now anymore - and as beginning doctors we had the feeling that we were there, where the action is. Here worked professor Borst who taught the 'Krebs-cyclus', the oxygenation of the blood, who was followed by a younger man. He is this prominent person I mentioned above. He was a great scientist, a good teacher, but above all I learned to know him as a true human being, a doctor with a spiritual vision on the human being and a moral point of view in medicine. I was young and only felt these capacities, without clearly knowing. But I was so impressed by this prudent, moral, modest, learned person that I saw in him a kind of example of a real, true doctor. I also perceived that he was an abstract thinker and that his moral point of view was not part of thinking, but belonged to another world that gave impetus to his medical practice though.
As I was in my forties I published my first book, 'Seek the light that rises in the west'. I had no father anymore to give a first copy to, but there were two older men to whom I wanted to give this book. One of the two was this professor who was retired, and still lived in Amsterdam.
His reaction was very kind, he called me by telephone and we learned to know each other personally, and became true friends in the following years. He always visited my seminars in Amsterdam, was a prominent participant there. Early in the morning he came on his bicycle and sat between the other participants as if he were a student... He enjoyed my way of giving a lecture, called it a 'tour de force'.
He told us about his spiritual ideas, about his belief in God. For him God was a being that cannot be approached by the human being. I recognized in his view the ideas of the scholastic Duns Scotus (1266 - 1308), that the will of God is a will completely different from the human will and unknowable to the human being. So we had quite different ideas about God. But this didn't have any effect on the growing friendship. And he admitted gradually that this 'tour the force' of thinking that I developed in the seminars, gave him a kind of trust that the human being is able to understand the will of God, but only if we unfold all our possible forces to think. In the wonderful book about scholastics from Prof. Josef Pieper we can find the following words:
'In the thoughts of Duns we find for the first time, so it seems, this paradox twosome that will be a kind of model in the time that comes after him. I mean: that the demand for an almost humanly impossible, absolutely compelling obviousness is connected to a resignation that is almost matching a sacrifice in relation to the knowledge of 'causes'.
Then the change of the millennium came. The passing through from the old year to a new one makes me think of this event. The pure but abstract thinking of the professor was unable to think that it makes a difference if it is 31th of December 1999, or the 1st of January 2000. For him it was just one day passing over to the next, just as every day passes over to the next.
Johannes Duns Scotus (1266 - 1308), a Franciscan friar.
(Johannes Scotus Eriugena lived earlier, 815 -877, he was an Irish theologian and a neo-platonic philosopher.)
The calendar of the soul in the week of New Year's Eve:
Devoted to revelation of the spirit
I gain light of the World-being.
Power of thinking increases clarifying
To give myself to me
And the feeling of the self loosens itself
awakening from the power of the thinker.
An Geistesoffenbarung hingegeben
Gewinne ich des Weltenwesens Licht.
Gedankenkraft, sie wächst
Sich klärend mir mich selbst zu geben,
Und weckend löst sich mir
Aus Denkermacht das Selbstgefühl.The wise old being and the newborn... by Mieke Mosmuller
As I was in my forties I published my first book, 'Seek the light that rises in the west'. I had no father anymore to give a first copy to, but there were two older men to whom I wanted to give this book. One of the two was this professor who was retired, and still lived in Amsterdam.
His reaction was very kind, he called me by telephone and we learned to know each other personally, and became true friends in the following years. He always visited my seminars in Amsterdam, was a prominent participant there. Early in the morning he came on his bicycle and sat between the other participants as if he were a student... He enjoyed my way of giving a lecture, called it a 'tour de force'.
He told us about his spiritual ideas, about his belief in God. For him God was a being that cannot be approached by the human being. I recognized in his view the ideas of the scholastic Duns Scotus (1266 - 1308), that the will of God is a will completely different from the human will and unknowable to the human being. So we had quite different ideas about God. But this didn't have any effect on the growing friendship. And he admitted gradually that this 'tour the force' of thinking that I developed in the seminars, gave him a kind of trust that the human being is able to understand the will of God, but only if we unfold all our possible forces to think. In the wonderful book about scholastics from Prof. Josef Pieper we can find the following words:
'In the thoughts of Duns we find for the first time, so it seems, this paradox twosome that will be a kind of model in the time that comes after him. I mean: that the demand for an almost humanly impossible, absolutely compelling obviousness is connected to a resignation that is almost matching a sacrifice in relation to the knowledge of 'causes'.
Then the change of the millennium came. The passing through from the old year to a new one makes me think of this event. The pure but abstract thinking of the professor was unable to think that it makes a difference if it is 31th of December 1999, or the 1st of January 2000. For him it was just one day passing over to the next, just as every day passes over to the next.
So at the end of the year we could ask ourselves the question: How do I perceive this ending of an old year? The old year is worn out and has nothing to give us anymore - and the new one has no events in it yet, it will bring us many things, some that we will have to undergo peacefully, others that we can bring about ourselves in freedom. But the question is: Does it make any difference if we go from - let me say - the 18th of august over to the 19th of august, or if we go from December 31 to January 1?
Johannes Duns Scotus (1266 - 1308), a Franciscan friar.
(Johannes Scotus Eriugena lived earlier, 815 -877, he was an Irish theologian and a neo-platonic philosopher.)
The calendar of the soul in the week of New Year's Eve:
Devoted to revelation of the spirit
I gain light of the World-being.
Power of thinking increases clarifying
To give myself to me
And the feeling of the self loosens itself
awakening from the power of the thinker.
An Geistesoffenbarung hingegeben
Gewinne ich des Weltenwesens Licht.
Gedankenkraft, sie wächst
Sich klärend mir mich selbst zu geben,
Und weckend löst sich mir
Aus Denkermacht das Selbstgefühl.The wise old being and the newborn... by Mieke Mosmuller
Comments
-
From Maximiliana Goumans @Balsem voor mijn ziel waarvoor ik je zo dankbaar ben. Telkens opnieuw. Kennelijk heb ik toch het Griekse kairos nodig om me ineens te realiseren dat ik die dank voor mezelf houd en best wel eens terug kan geven.
Met veel warme wensen voor een nieuw 2016 hoe dan ook. -
From Sina @Nun, ich würde das eine nicht vom anderen trennen. In der europäischen Kultur gilt so gesehen der Jahreswechsel zur Zeit der Wintersonnenwende auf der nördlichen Erdhälfte als Maßgabe im Kalendarium. Andere Kulturen feiern den Neubeginn an einer anderen Stelle im Jahreskreis, z. B. im Frühling. Allen gemeinsam ist die Implizierung der Möglichkeit zum NEU-Beginn. Wir WOLLEN mit Altem abschließen und uns neu hinwenden. Das sind Prozesse, denen wir einen "Punkt" im Kalendarium geben und sie entsprechen unserer Natur. Selbst in unserer Kultur leben wir im Bewusstsein von den so genannten Raunächten einen mehrtägigen Prozess zum Abschließen und Vorbereiten. Es scheint also zunächst eine gewisse willkürlich implizierte Bedeutung, die wir dem Wechsel vom 31.12. auf den 1.1. geben, geboren aus dem Drang zum Neuen und zur eigenen Orientierung. Die Bedeutung des Neubeginns finden wir aber auch wieder in der Kultur des Feierns des individuellen Geburtstages und Beginn des neuen Lebensjahres. Auch da ließe sich fragen, was wohl nachher anders wäre als am Vortag. Es ist wohl in jedem Fall der widergespiegelte Jahreskreis, in welchem unser eigener Wunsch nach einer neueren Qualität aufsteigt, also der Vorwärtsdrang bzw. das Lineare im Runden. Insoweit scheint die menschliche Sicht an Göttlichen Willen gebunden. Die lassen sich ab einer bestimmten Bewusstheit nicht mehr voneinander unterscheiden. Mir selbst fiel auf, dass sich auch mit der Jährung von bestimmten individuell sehr bewegenden Ereignissen, sich diese im Jahreslauf in der individuellen Bewusstheit wieder NEU (auch in neuer Qualität) zeigen. Denen geben wir damit ebenso die Chance einer Entwicklung. Dabei ist es gleich, an welchem konkreten Datum sie stattfanden. Nicht umsonst gibt es z. B. das individuelle Trauerjahr beim Tod von sehr nahen Angehörigen. Letztlich scheint sich mit dem Jahreswechsel und dessen Bedeutung für uns die auf den linearen Zeitverlauf gestreckte Möglichkeit des Ausdrucks von Vollendung und entsprechendem Neubeginn zu bekunden. Es scheint also auch derart der Ausdruck des Göttlichen im Menschlichen und aus dem Menschlichen heraus gefunden und an die innere und äußere Natur gebunden. Insoweit kann auch der Übergang vom 18. auf den 19. August - um bei Ihrem Beispiel zu bleiben - individuell beim Einzelnen zum entscheidenden "Umschlagen" neigen. Mit freundlichen Grüßen, Sina.
-
From Marie Anne Paepe @Misschien is het goed om even te wachten met het formuleren van een antwoord uit een bekend en vertrouwd gebied. Maar in de komende Heilige Nacht ons in eerbied te richten naar de geestelijke lichtwereld. Moge dan ons de genade toevallen het antwoord op deze denkvraag intuïtief te ontvangen in de door ons gevormde zieleschaal.
Aan iedereen die dit leest een gezegend nieuw jaar toegewenst ! -
From Machteld Rippen-Veenker @Dank Mieke voor deze vraag. Zij zette mij eigenlijk onmiddellijk in beweging naar de vraag maar aan mijzelf te stellen. En dan merk ik toch snel dat een jaarwisseling wel een totaal ander karakter heeft als de wisseling van een dag, of een dagdeel, een week-, of maandwisseling. Gewoon al dat een jaar dat eindigt een veel ‘vollere rugzak’ geeft dan een enkele dag. Een jaarwisseling is voor mij een veel duidelijkere beleving van ‘vol zijn’, van ‘genoeg hebben’ met een duidelijke oversteek in het ongewisse naar de frisse nieuwe Nieuwjaarsochtend. Ik vind dat altijd zo’n wonder: dat de straten op oudejaarsnacht vol zijn van knallen en uiteenspattende kleuren dat het soms oorlog lijkt, het in de vroege uren weer stil is en de dieren weer hun geëigende plek in mogen nemen, het feest ons naar de hoogte heeft geknald en de Nieuwjaarsochtend daar altijd van een ongekende frisheid is. Onbewust ligt daar natuurlijk een vraag in besloten..een vraag die Mieke aan het daglicht stelt: wat maakt een jaarwisseling zo anders dan een week- of maandwisseling? Of een eeuwwisseling zo anders dan een jaarwisseling?
En al snel schoot me te binnen dat een jaar natuurlijk ook een wezen is. Ik moet bekennen dat het een min of meer nieuwe gedachte was..in ieder geval een onderliggende gedachte tot nu toe. Als wij mogen vernemen dat een ‘eon’ en wezen is zoals een aartsengel voor een tijd een leidend wezen is, dan is een jaar dat dan natuurlijk ook. Elke dag van de week heeft zijn leidende engel, zelfs elk deel van de dag heeft die. En dat heeft elk jaar dan natuurlijk ook. En eens te meer besefte ik hoe onbewust ik vaak in de tijd leef..dat ik een ‘annum’ nog nooit echt bewust als een levend wezen heb benoemd.
Er is in mij wel een duidelijk weten over de tijdwezens, maar met de vraag die Mieke vorige week in de blog stelde, wordt me duidelijk dat dát weten snakt naar begrijpen en intens beleven. Ofwel, als ik het zo mag zeggen, verlangt dat weten van alle levende wezens naar incarnatie in mij – er mij mee mogen verenigen, zoals met goede vrienden. En als ik aan dat grote verlangen denk, weet ik zeker dat dat wederzijds is - een beantwoorde liefde. En heel waarschijnlijk is mijn persoonlijke verlangen er later dan die van het wezen :). En is het wezen nog meer verheugd om de beantwoorde liefde, dan mijn kleine ik. Hoe vervullend kan dat zijn. En hoe kan het mijn vreugde leren verhogen naar mijn hogere ik die wél durft te juichen omdat zo’n klein antwoord al als een sacrale geboorte voelt. Alles, de mensen, de wezens maar ook de dingen echt als levend leren kennen en daar ongekend blij om kunnen en durven zijn. Kennismaken in hun kracht, hun schoonheid, hun roeping, hun taak, hun werking. Alles, gezien en ongezien, is immers van geestelijke oorsprong, we hoeven ‘alleen maar’ terug er naar toe te reizen. Hoe mooi kan dat zijn. En zeker in deze winter-bezinningsdagen met zijn open heldere nachten, ook als het bewolkt is - van Kerst tot en met het Driekoningen feest. En zo valt mij dus in een jaar-beleven, te beginnen met deze 2016, nog veel te leren.
Dank Marie Anne voor de hartelijke goede wensen. Ik wens ze ook aan een ieder :).