Het was de derde reis naar Chartres die we met een groep maakten, de vorige reis was alweer vijf jaar geleden. Telkens wanneer ik de kathedraal binnenga verplaats ik me in de allereerste indruk die ik had toen ik binnenkwam. Een ongekende harmonie en heiligheid, een reminiscentie aan de kosmos, een vooruitblik op het toekomstige onsterfelijke lichaam van de mens, een door kleurige metamorfose in de glas in loodramen een buiten houden van het alledaagse en een ondergedompeld zijn in de zuiverheid van het etherische... Mijn vader, die voordat ik geboren werd vele jaren in Engeland woonde, zei vaak: 'The first thought is the best' en dat is een uitstekende raad. Het is heel vruchtbaar om de nawerking van vorige bezoeken te laten opwellen in de herinnering...
In Chartres eindigt de christelijke platonische tijd en houdt de adem in verwachting van de nieuwe intellectuele tijd in. Daar zitten we nu midden in en een omslag naar de spiritualisering van het denken 'als cultuurfactor' ligt nog in de verwachting. Maar in Chartres kun je in de herinnering beleven wat in de toekomst nieuw verborgen ligt.