De gouden doek van de liefde...

Het sociale optimisme heeft uiteraard grenzen. In de vrienden, in de medemens moet wel een zelfde goede intentie bestaan, je kunt niet aan een zijde slechts vrienden zijn. Toch is de kracht van het voornemen om altijd weer opnieuw te beginnen een op zich zelf staande activiteit die zich niet beperkt tot alleen jouw kant van de ontmoeting. Die kracht breidt zich buiten je uit en er kunnen ware wonderen gebeuren wanneer ik het ik in de ander zie en mij tot de ander verhoud als ik tegenover ik, als ik met ik. In een dergelijke relatie zijn er geen oordelen die uit een verleden komen omdat het ik steeds opnieuw fris is en een ik tegemoet treedt dat eveneens fris is, al ken je het door jaren en jaar heen...

Er is een prachtige legende, verteld door Selma Lagerlöf in het boek 'Christus Legenden', De kaarsvlam. Francesca in de stad Florence - in de Middeleeuwen - trouwt met haar geliefde Rainiero di Rainieri, zij houden heel veel van elkaar. Het is de tijd van de kruistochten. Maar Rainiero is een opschepper en hij denkt niet veel na over de morele aspecten van zijn daden. Daardoor doet hij zijn geliefde keer op keer pijn. In het begin vergeeft ze hem want ze houdt zoveel van hem. Maar dan krijgt ze imaginaties van haar liefde, die ze schouwt als een gouden stralende doek, en ze ziet dat die niet oneindig is. Telkens wanneer Rainiero haar gevoelens kwetst is er een klein stukje stof verdwenen, de doek wordt kleiner en kleiner. Ze wordt bang dat haar liefde compleet zal verdwijnen en ze verlaat Rainiero, opdat dat niet gebeurt. Ze gaat terug naar haar vader.

Rainiero kan het niet geloven, hij is immers zo geweldig. Maar ze komt niet terug. Hij begint nog veel meer op te scheppen en van elk van zijn daden van moed zend hij de bewijzen naar Francesca. Tenslotte gaat hij mee op kruistocht en met Godfried van Bouillon verovert hij Jeruzalem. Bij het feesten den drinken achteraf komt er een dwaas in het gezelschap die een verhaal begint te vertellen over de Heilige Petrus en de Heer, die de situatie op aarde in ogenschouw nemen. In het verhaal valt de aandacht op Rainiero di Rainieri en hij wordt uitgedaagd om een onmogelijke opdracht uit te voeren: een kaarsvlam brandend te houden van Jeruzalem tot de kathedraal van Florence. Hij slaagt erin, na vele overwinningen op zichzelf en hij verandert totaal. Hij bereikt Florence op Paasavond en hij vindt daar zijn Francesca terug.

Toen onze kinderen klein waren, lazen we zulke verhalen voor, waardoor ik die leerde kennen. De legende van de heilige kaarsvlam maakte een diepe indruk op mij. Het is een beeld voor het diepste verlangen: dat mensen die elkaar liefhebben altijd weer bij elkaar terugkomen, wat er ook gebeurd is. Dat dit niet een reis zonder moeite, opofferingen en uitdagingen is, is natuurlijk duidelijk. Dat het in ons leven op aarde ook niet altijd lukt, is ook duidelijk. Maar dan zal het in de geestelijke wereld lukken, waar al de lotsproblemen een andere vorm aannemen.
Maar laat ons hier op aarde in die zin sterven voordat we sterven: wie niet sterft voordat hij sterft, bederft als hij sterft... (Goethe: Wer nicht stirbt bevor er stirbt, der verdirbt wenn er stirbt.)

Het hele verhaal is te lezen op: http://www.gutenberg.org/files/44506/44506-h/44506-h.htm#ch11

 
Doopvont van de oude kathedraal te Florence, de Santa Reparata, waar we ons moeten voorstellen dat Rainiero de Rainieri de vlam thuis bracht...
De gouden doek van de liefde... door Mieke Mosmuller