Het begin van genezing

Als we kunnen geloven dat zo'n verhaal dat ik vorige week vertelde waar is, dan worden we met een raadsel geconfronteerd. In mijn ervaring als arts en tevens in verslagen van collega's komen meerdere van zulke gevallen voor die meer of minder lijken op het vorige week vertelde geval. Van tijd tot tijd verdwijnt een tumor, zelfs een tumor met uitzaaiingen, zonder behandeling. Wanneer de patiënt terugkomt in het ziekenhuis voor een onderzoek en er is geen teken van wat voor tumor ook, dan wordt doorgaans de vroegere diagnose in twijfel getrokken. Ik geloof niet dat ik ooit heb meegemaakt dat de specialist dan zei: 'Ach, wat een wonderbaarlijke genezing!' De artsen beginnen dan te bedenken dat er een fout in het verslag moet zijn geweest, in de onderzoekingen enzovoort. Maar soms heeft de patiënt de oorspronkelijke tumor zelf mee waargenomen bij een echografie met uitleg. Of er waren zulke ernstige klachten die verdwenen zijn, dat er geen andere conclusie mogelijk is: de ziekte is zonder therapie genezen. Uiteraard zijn er ook alternatieve therapieën die successen rapporteren. Maar om nu alle discussie hierover uit de weg te gaan laat ik zulke genezingen buiten beschouwing. Er zijn buiten de alternatieve therapie wonderbaarlijke genezingen en ze treden op in mensen die geen doodsoordeel accepteren, of een diagnose van een ziekte die het leven bedreigt.

Ik zou nimmer iemand adviseren om zulke diagnoses te negeren en simpel weg te lopen uit het ziekenhuis. Dat zou onnozel zijn. Er moet in de persoon zelf een ware storm opsteken, zoals bij de Amerikaanse patiënt, die zelf besloot om deze diagnose niet te aanvaarden. Het was niet alleen maar een verlaten van het ziekenhuis. Het was een soort omkering in het leven, een reform, maar dan zonder religieuze betekenis. Je voelt een storm opsteken in zo'n levensdaad. Waarom geneest zo'n storm een proces van degeneratie van cellen?

In het geval van dementie beleef ik een vorm van 'weggaan' van de geest, weg van de mentale processen. In kanker is er een veel dieper 'weggaan'. De geest verlaat niet de zintuigen of de hersenfunctie, maar verlaat de diepe krachten van lichaamsgroei en -structurering. Bepaalde plaatsen in het lichaam worden alleen gelaten - volledig buiten het bewustzijn om - en dit alleen gelaten worden komt heel sluipend, zonder bemerkt te worden. De levensprocessen raken verlaten. Tenslotte verlaat het leven zelf als het ware het fysieke lichaam, het weefsel, en de proliferatie gaat structuurloos verder, zonder enige leiding vanuit 'hogere werelden' dan de fysieke.

Er zijn weefsels in het lichaam die van nature vrijwel geheel fysiek zijn, maar dan op een gezonde wijze. Zij zijn zo puur fysiek dat daar de wetten van de natuurkunde heersen, zoals mechanica en optica. Dit zijn de zintuigen, het is hun gezonde status dat ze geheel verlaten zijn van de hogere delen van het mensenwezen. Maar wanneer in andere delen van het lichaam zulk een toestand - die in de zintuigen gezond is - optreedt, dan is dat het begin van de ontwikkeling van kanker.

Als een patiënt die aan deze ziekte leidt op de ene of de andere wijze de moed krijgt om een stap te zetten met volle wil en kracht, dan zal hij of zij het lichaam impulseren met nieuwe levenskracht, met ziel en geestkracht. Het zal zijn alsof een storm opsteekt - en de genezing is begonnen. Maar dit is nooit door iemand anders te vatten dan door de patiënt zelf.
 

Een onverwachte uitweg....Het begin van genezing door Mieke Mosmuller