Het Zijn

Wij willen als mensen op ons zelf staan en niet door KI geleefd worden. Maar we willen ook niet onder spanning gezet worden door een onzichtbaar elektromagnetisch veld. Het blijkt dat veel mensen goedgelovig zijn en er zonder meer van uitgaan dat datgene wat over 5G door de wetenschap en de overheid wordt gezegd juist is, maar er blijkt ook een grote groep mensen te zijn die geen vertrouwen heeft in de mededelingen dat dit hoogfrequente net onschadelijk zou zijn.

Zoals ik eerder zei mis ik de oplossing die voor de hand ligt, namelijk dat de mensen een uitweg zoeken uit de bevattelijkheid voor deze straling en tevens een uitweg zoeken uit het geleefd worden door KI. Als ik in de jaren 90 een lezing moest geven in een stad in Nederland, dan zat ik met de kaart van de betreffende stad op mijn schoot om de weg te zoeken. Ik ben werkelijk heel gelukkig met Google Maps, deze kaarten brengen mij soepel naar het gewenste adres. Wat een stress reductie is dat. Zo zou ik veel voorbeelden kunnen geven van de positieve werking van KI. Misschien vinden we ook positieve voorbeelden voor de werking van 5G...

Alleen moeten wij een tegenwicht bieden tegen de negatieve werking... We moeten in ons zelf toch echt een gebied vinden waarin we niet geleefd worden en niet bevattelijk zijn voor straling.

Deze keer een klein voorbeeld, waarbij ik telkens uit ga van het denken, omdat dit ons bewuste bezig zijn vertegenwoordigt.

We hebben in ons denken een sterk gewoonteleven, het functioneert vanzelf tamelijk perfect en dat maakt dat wij niet veel behoefte voelen om dit denken verder te onderzoeken of te vervolmaken. Dus blijft het een gewoonteproces.

Zo gebruiken wij in bijna elke zin het woord ‘zijn’ of een vervoeging daarvan en dat woord ‘zijn’ heeft een betekenis. Het wijst erop dat de spreker ervan uitgaat dat iets werkelijk zo is en wanneer het een object betreft, dat dit object bestaat. 

We zijn er niet aan gewend om eens dieper door te dringen in deze categorie van het zijn. Het is allemaal vanzelfsprekend. Maar doe eens een meditatie van de twee woorden ‘ik ben’. Niet zo dat je in die twee woorden rust, maar zo dat je die twee woorden onderzoekt. Wat zeg je eigenlijk wanneer je zegt ‘ik ben’?

Ik heb dit al heel vaak geschreven en gezegd. Nu schrijf ik het weer. Het steeds weer en weer uitvoeren van dit onderzoek naar de twee woorden ‘ik ben’ en hun betekenis - niet een filosofische beschouwing, maar een zelf onderzoek - zou ieder mens op het zelf beleefde spoor zetten van de vrijheid van het denken los van de hersenen en de vrijheid van het blootgesteld zijn aan straling.