Nazomer
doorMieke Mosmuller
30-08-2017
2 commentaren
Twee spreuken uit de weekspreuken van Rudolf Steiner:
Het geestgeschenk in het innerlijk van de ziel kan nu steeds duidelijker worden beleefd, en ik kan voelen hoe het steeds meer groeit en vrucht draagt, hoe het me mij geeft, terwijl het sterker wordt. Het is niet het denken dat deze macht erkent, ook is het niet het alledaagse voelen. Het is een voorgevoel, een vermoeden dat in het innerlijk weeft, als een werkelijkheid die daar lichtvol actief is en die de macht van de zelfheid tot rijpen brengt.
Ik voel hoe vruchtdragend vreemde macht,
zich sterkend, mij aan mijzelf geeft,
De kiem voel ik rijpend
En vermoeden lichtvol weven
In het innerlijk aan de macht van de zelfheid.
Ich fühle fruchtend fremde Macht
Sich stärkend mir mich selbst verleihn,
Den Keim empfind ich reifend
Und Ahnung lichtvoll weben
Im Innern an der Selbstheit Macht.
Nu breekt de tijd aan waarin het licht van de wereld, waarin we ons in de zomer hebben uitgegoten, terugkeert in het innerlijk van de mens. Het wereldlicht wordt licht van de ziel, steeds meer innerlijk beleefd. Van daaruit draagt het het licht tot in de diepten van de geest. Zoals buiten de vruchten beginnen te rijpen, zo rijpen ze ook innerlijk. Maar daar brengen ze geen materiële vruchten voort, het zijn spirituele vruchten die rijpen. Uit het wereldzelf rijpt het mensenzelf, in het verloop van tijd.
Het licht uit de wereldwijdten
Leeft in het innerlijk krachtig voort
Het wordt tot ziele-licht
En geeft licht in de geestesdiepten
Om vruchten vrij te maken,
Die mensenzelf uit wereldzelf
In het tijdenverloop laten rijpen.
Das Licht aus Weltenweiten,
Im Innern lebt es kräftig fort:
Es wird zum Seelenlichte
Und leuchtet in die Geistestiefen,
Um Früchte zu entbinden,
Die Menschenselbst aus Weltenselbst
Im Zeitenlaufe reifen lassen.
Nazomer door Mieke Mosmuller
Het geestgeschenk in het innerlijk van de ziel kan nu steeds duidelijker worden beleefd, en ik kan voelen hoe het steeds meer groeit en vrucht draagt, hoe het me mij geeft, terwijl het sterker wordt. Het is niet het denken dat deze macht erkent, ook is het niet het alledaagse voelen. Het is een voorgevoel, een vermoeden dat in het innerlijk weeft, als een werkelijkheid die daar lichtvol actief is en die de macht van de zelfheid tot rijpen brengt.
Ik voel hoe vruchtdragend vreemde macht,
zich sterkend, mij aan mijzelf geeft,
De kiem voel ik rijpend
En vermoeden lichtvol weven
In het innerlijk aan de macht van de zelfheid.
Ich fühle fruchtend fremde Macht
Sich stärkend mir mich selbst verleihn,
Den Keim empfind ich reifend
Und Ahnung lichtvoll weben
Im Innern an der Selbstheit Macht.
Nu breekt de tijd aan waarin het licht van de wereld, waarin we ons in de zomer hebben uitgegoten, terugkeert in het innerlijk van de mens. Het wereldlicht wordt licht van de ziel, steeds meer innerlijk beleefd. Van daaruit draagt het het licht tot in de diepten van de geest. Zoals buiten de vruchten beginnen te rijpen, zo rijpen ze ook innerlijk. Maar daar brengen ze geen materiële vruchten voort, het zijn spirituele vruchten die rijpen. Uit het wereldzelf rijpt het mensenzelf, in het verloop van tijd.
Het licht uit de wereldwijdten
Leeft in het innerlijk krachtig voort
Het wordt tot ziele-licht
En geeft licht in de geestesdiepten
Om vruchten vrij te maken,
Die mensenzelf uit wereldzelf
In het tijdenverloop laten rijpen.
Das Licht aus Weltenweiten,
Im Innern lebt es kräftig fort:
Es wird zum Seelenlichte
Und leuchtet in die Geistestiefen,
Um Früchte zu entbinden,
Die Menschenselbst aus Weltenselbst
Im Zeitenlaufe reifen lassen.
Nazomer door Mieke Mosmuller
Commentaren
-
Van Christiane Nowak @Liebe Frau Mosmuller, liebe Blogleser!
Zu diesem Post passt hervorragend ein tolles Buch aus der deutschen Literatur, das ich gerne empfehlen möchte: Adalbert Stifter: Der Nachsommer. um 1850 erschienen. Ich fürchte, es ist nicht auf niederländisch übersetzt. -
Van Jaap Gorter @Fijn wat u schrijft over de ''weekspreuken''.
De spreuken uit de zielekalender geven voor mij een beeld weer van samenhang tussen de ademhaling van de aarde en die van de mensenziel(de woorden adem en ziel zijn etymologisch zeer verwant)
Interessant vind ik in de reeks spreuken van het naar binnen kerende halfjaar(van Sint-Jan tot en met Kerst)dat het woord weven er een aantal keren in voor komt. Begint eigenlijk enige weken geleden(spreuk 18) waar gesproken werd over de noodzaak mijn ziel om te vormen tot een mantel van de geest, culminerend in de Sint Maartensspreuk waar gesproken wordt over het weven van het levenslot. Prachtig hoe we in die week vieren hoe Maarten zijn mantel deelde met de bedelaar.
Dit naar binnen gaande halfjaar maakt een ''inwikkelend'' gebaar als je kijkt naar het zich vernauwen van de zonnebanen langs de horizon, als je kijkt naar de activiteit van de spinnen in deze tijd van het jaar, die de hele aarde lijken te willen omhullen, als je kijkt hoe we letterlijk de omhulling weer gaan zoeken van ons huis en van meer kleding.
Het geestgeschenk als beeld van opgedane inspiratie, wat letterlijk inademing betekent, sluit aan bij de inademende beweging van de aarde. Dit geestgeschenk te omhullen met de herinnering was het appèl in spreuk 19.
Inademen, omhullen, weven en vruchtdragen/vrucht baren als zinnebeelden van samenhang tussen de inademing van de aardeziel en de mensenziel
