Oneindige ogen van de nacht...

Er was eens een merkwaardig gevoel in de sfeer... Het kwam elk jaar en begon een paar dagen na de kortste dag van het jaar - in het westen. Een bepaalde avond was geheel verschillend van alle andere avonden en de erop volgende nacht maakte de verandering nog meer betoverend... Misschien herinneren enigen van ons zich dit nog, maar het schijnt onze sfeer te hebben verlaten.

De wereld werd stil, alsof deze de adem inhield. De stilte kwam ondanks al het verkeer en andere geluidsoverlast. Je kon de stilte horen - en samen met de stilte kwam de heiligheid van de eerste Heilige Nacht. Het maakte niet uit of het een sneeuwwitte nacht was ... Het maakte niet uit of je om middernacht naar de kerk ging of niet. Ook maakte het niet uit of je een rijke maaltijd genoot of niet... De heiligheid kwam vanzelf en ommantelde ons met haar onuitsprekelijke betoverende sfeer van heiligheid.

Het verlangen ernaar is er nog steeds, maar het wordt gezocht in steeds sterker wordende uiterlijke versieringen, die deze vervagende herinneringen levend moeten houden. Dennengeur, kaarsen, mooie kleding, prachtige cadeaus, zware maaltijden, familiebijeenkomsten... Dit moet ons de herinnering brengen aan een tijd die niet eens zo lang geleden is.

Wanneer je ouder wordt mogen dan vele herinneringen hun realiteitswaarde verliezen. Maar dat zijn de persoonlijke levensherinneringen. Wat ik bedoel is geen persoonlijke herinnering, maar een 'geur' die weggeblazen is door de storm van onze grove wijze van leven.

We zouden de sfeer echter opnieuw kunnen 'inademen'...
'Door aan het doodgewone een hoge betekenis te verlenen,
Aan het gewende een aanzien vol van geheimen,
Aan het bekende de waardigheid van het onbekende,
Aan het eindige een oneidige glans,
Romantiseer ik het.'
Friedrich von Hardenberg (Novalis), 1772 -1801

Moderne mensen hebben mogelijk een hekel aan dergelijke fantasie. Dan moet het intenser maken van de gevoelens worden gezocht in juist meer lawaai maken dan in het verbreiden van stilte en het romantiseren. Zouden we dit recept voor het spiritualiseren volgen, dan zouden we de werkelijke kerstgevoelens weer kunnen inademen, we zouden terugvinden wat we verloren lijken te hebben.

Oneindige ogen van de nacht... door Mieke Mosmuller