Voorlopig bestaat het recht op vrije meningsuiting nog steeds en is het nog niet zover dat het verboden is om bepaalde corona-ideeën in twijfel te trekken om redenen van de volksgezondheid – hoewel er bij het bezoeken van bepaalde websites wel waarschuwingen op het internet kunnen verschijnen dat de informatie mogelijk op fake-news berust, of dat de corona-maatregelen in acht moeten worden genomen.

Enkele jaren geleden werd het in Nederland verboden om natuurlijke en homeopathische middelen te beschrijven als effectief, dat wil zeggen om te beschrijven voor welke ziekten een middel nuttig zou kunnen zijn. Want: de effectiviteit werd niet wetenschappelijk bewezen en het zou daarom niet goed zijn voor de volksgezondheid om bepaalde illusies op te roepen (dit zijn mijn woorden, het was toen waarschijnlijk iets anders geformuleerd). 

Dat zou ook kunnen gelden voor uitspraken over corona. Maar op dit moment kan nog min of meer gezegd worden wat je ervan vindt.

Vanaf het allereerste begin kan ik niet met mijn hart meegaan met het nieuws over Corona. Met het hoofd gaat alles, maar het hart moet in zekere zin alles bevestigen — en dat wil niet meegaan. Waarom niet? Het kost wat tijd om het te begrijpen, je moet naar jezelf blijven kijken, terwijl je het nieuws uit de media opneemt. En zo werd het mij duidelijk: Ik mis een grondig en gefundeerd antwoord op de eerste vraag: Wat is deze ziekte, hoe gevaarlijk is ze, hoe moet ze behandeld worden? Er is natuurlijk een WHO-antwoord op deze vraag. Maar als je goed kijkt, is het belangrijkste antwoord van de WHO zo’n antwoord als dat van Parzival op de vragen van Gurnemanz toen hij nog een dwaas was: Ik weet het niet. Alleen is de WHO geen zuivere dwaas — wat Parzival wel was — en praat er energiek op los, hoewel er geen gefundeerde kennis is over de eerste vraag.

Er wordt gezegd: Het virus is nieuw, we weten het niet, we weten er niets van, maar… -En dan zijn er nog de feiten en cijfers die ons allemaal bekend zijn.

Mijn eerste boek werd gepubliceerd in 1994, en ik zeg nog steeds: De 56 titels die volgden zijn aanvullingen op dit boek. Ik had Rudolf Steiners Filosofie van de vrijheid gevonden en het boek werd door intensieve studie innerlijk een werkzame realiteit. In het voorwoord worden twee kernvragen gesteld en mijn boek uit 1994, Zoek het licht dat opgaat in het westen, is mijn antwoord op de eerste van de twee wortelvragen, de vraag die eigenlijk eerst gesteld zou moeten worden als men ooit op welk gebied dan ook tot een zekerheid wil komen.

Die vraag is:

“… of er een mogelijkheid bestaat om de mens zo te aanschouwen dat deze aanschouwing een steun is voor al het andere dat door beleving of wetenschap tot de mens komt, maar waarvan hij voelt dat het zichzelf niet kan ondersteunen. Het zou door twijfel en een kritisch oordeel naar het gebied van de onzekerheid kunnen worden gedreven”. 

En mijn antwoord staat in Zoek het licht. Tijdens het denken werd het me duidelijk: je kunt nooit een bevredigend antwoord vinden als je zo eenvoudigweg op een bepaald moment begint te denken. Je moet altijd teruggaan naar een fundamentele eerste vraag en dan eerlijk en ernstig kijken naar de mate waarin een antwoord mogelijk is, en daar hangt dan weer van af of je er handelingen op kunt en mag baseren.

De eerste vraag in de Corona-kwestie is: wat is dit voor een ziekte? Deze vraag zou dan zo uitgebreid mogelijk moeten worden gesteld, niet in een korte zin, maar uitgebreid. Maar voor het antwoord hebben we ervaring nodig. We kunnen niet speculeren over de ernst en het type van de besmetting, we kunnen niet blijven vasthouden aan waarschijnlijkheden, er is een vaststaande kennis nodig, ‘evidence based’. Alle uitspraken van ‘experts’, wetenschappers, ambtenaren etc. zijn al gebaseerd op een antwoord op die eerste vraag. Maar de vraag is niet eens ernstig en correct, uitgebreid en fundamenteel gesteld. Toch gaan alle oordelen — met uitzondering van een paar uitzonderingen — ervan uit dat deze vraag al lang is gesteld, en zelfs goed onderbouwd is beantwoord. Overal kom je in de stroom van oordelen terecht op een punt waar deze al een vaste richting heeft aangenomen. De bron wordt niet gezocht.

De wereld lijdt onder maatregelen die gebaseerd zijn op conclusies die worden getrokken uit antwoorden op een — weliswaar ingewikkelde en veelomvattende — vraag die niet is gesteld.

De eerste vraag door Mieke Mosmuller